Marcel van Roosdalem een jaar lang op de huid van Vitesse.
Je zou met enige overdrijving kunnen zeggen dat wat Pat Barker met har trilogie heeft betekent voor de Eerste Wereldoorlog, Marcel van Roosmalen met Vitesse heeft gedaan. Er is in beide gevallen sprake van ontluistering én mythologisering en tegelijkertijd wordt er een compromisloze blik geworpen op de verschrikkingen van het leven in de loopgraven, in dit geval die van het Arnhemse profvoetbal.
Voor de derde keer observeerde van Roosmalen een seizoen lang de hoofdrolspelers in het tragikomische toneelstuk dat Vitesse heet. Mareb Jordania als de koning van het drama, Theo Bos en Albert Ferrer als machteloze onderofficier en nog machtelozer de voetballers die als Vlaamse veldsoldaten de Frans sprekende officieren niet begrijpen.
Een van de grappigste scènes in het boek is het moment dat het Engels de officiële voertaal wort in de kleedkamer van Vitesse. Van Roosmalen beschrijft het als Godfried Bomans de wederwaardigheden van zijn kopstukken.
Je kunt op Hard gras 78 termen plakken als absurdisme en surrealisme, maar het waarschijnlijkste is dat dit Vitesse-epos een blauwdruk is van het voetbal in zijn algemeenheid. Elke club heeft zijn Ted van Leeuwen: tot in de zesde klasse amateurs vind je dat gebrek aan realiteitszin. En hopelijk heeft elke club zijn Ester Bal, een verstandig geluid in het gekkenhuis van het leven. Marcel van Roosmalen heeft de hoofdrolspelers de proporties van de karikatuur gegeven, maar het is allemaal echt gebeurt.
En ongelofelijk om te lezen.
112 pagina’s.
Juni 2011.
